Pretekstem miała być impreza urodzinowa (w miejsce oficjalnej „hotelowej”) ale koniec końców postanowiłem zdjąć z wypadu ten oficjalny szyld i po prostu sobie popływać i nacieszyć się kajakiem, rzeką, przyrodą i towarzystwem.
I dobrze.
Dość długo zastanawialiśmy się, jaka rzeka będzie możliwa do spłynięcia w styczniu ale od początku Wełna była mocną kandydatką zgłoszoną przez Mata.
I dobrze.
W końcu wybraliśmy odcinki, gdzie ewentualny lód nie powinien być przeszkodą. Zwodowaliśmy się za Wągrowcem, na zastawce kończącej jezioro Łęgowskie. W planach było dotarcie do Rogoźna ale koniec końców skończyliśmy ten dzień w Żołędzinie, za mostem kolejowym.
Było bosko. Cały dzień padał rzęsisty deszcz, temperatura oscylowała wokół zera, a na łące, na której postawnowiliśmy się rozłożyć, był rozrzucony obornik. Za to drewna mieliśmy pod dostatkiem. Poza tym, dzięki roztropności Macieja, który zabrał z domu małe kawałki suchego drewna do rozpalenia, ognisko nie stanowiło już żadnego problemu. Później już prawie nie padało, gdzieniegdzie między chmurami prześwitywał księżyc, gulasz Macieja był bardzo dobry, Maciej nawet zaimprowizował coś z katalogu obrzędów z Nocy Kupały (nie, nic świńskiego
), jednym słowem – było miło. Z tego dnia zapamiętam do końca życia szokująco liczne stado czapli wzbijające się raz po raz z brzegów Wełny. Nigdy nic tego wcześniej nie widziałem.
W niedzielę nam się nie spieszyło. Śniadanie, gadanie, dowcipy oraz bajkowa sceneria śnieżycy mokrego śniegu sprawiało, że na wodę zeszliśmy dopiero około 11.00. Ale też tego dnia mieliśmy do zrobienia krótki odcinek.
Ku mojemu zaskoczeniu pojawiły się zwałki ale na szczęście nie dużo, choć miałem nawet jedną dość skomplikowaną sytuację przy pokonywaniu jednej z nich. Skończyło się na wyrzucie adrenaliny, od czego zrobiło się raźniej i nabrałem potrzebnego wigoru.
Po 3 godzinach dopłynęliśmy do mety – młyna w Jaraczu. Okolica jeziora, gdzie mieliśmy wyjść z wody była zamarznięta ale udało nam się ten lód pokruszyć i mogliśmy wyjść bezpiecznie na brzeg.
W ten sposób zakończyliśmy wycieczkę, a umówiony transport szybciutko dowiózł nas do samochodów.
Jedynie jeden z uczestników wyprawy, outsider szerzej znany jako Oktawiusz, postanowił nie wysiadać z kajaka i popłynął do ujścia Wełny w Obornikach, by następnie pod prąd Warty dotrzeć do Poznania. Bo, jak powiedział, mieszka niedaleko od rzeki.
Podsumowując: pogoda nas nie rozpieszczała, ale my rozpieszczaliśmy pogodę.
Oprócz wspomnianego wyżej Oktawiusza oraz piszącego te słowa, w wycieczce brał udział Maciej, Mat i Paweł.
Mat zrobił nam niespodziankę (szczególnie mnie, bo to prezent urodzinowy) i wręczył nam koszulki z logo nawodzie.fun
Można podziwiać na zdjęciach.
PS
Pierwszego dnia zrobiliśmy ok. 22 km, drugiego 9 km.
a tu do ściągnięcia zdjęć (skasuję ten link za jakiś czas).
https://flic.kr/s/aHsmU1uauv
