Zdążyłem się już zorientować, że zimowe spływy potrafią dać w kość. To znaczy, oczywiście – klimat się zmienia, bo po lodzie się ciężko pływa, więc ogólnie rzecz biorąc: jest cieplej. Ale zimny wiatr, deszcz, deszcz ze śniegiem i śnieg – w różnych konfiguracjach – to właściwie norma. Cóż, jak mawiają norweskie przedszkolanki wyganiając dzieci na plac zabaw – nie ma złej pogody, co najwyżej złe ubranie.
No więc owszem, nie tylko odpowiednio specjalistyczna kurtka i spodnie kajakowe, ale różne czary-mary-neopreny, a poza tym NAPRAWDĘ ciepły śpiwór i z grubsza – można ruszać na szwendaczkę.
Ale i tak trzeba mieć nieco samozaparcia i lubić te sprawy, żeby to wytrzymać. I ewentualnie przeżyć.
Jednak czasem staje się cud i ludzki wysiłek oraz desperacja zostają nagrodzone. I o tym jest ta historia.
W Poznaniu i okolicach zero śniegu już od dawna. Kiedy więc Maciej rzucił temat, że może by gdzieś na koniec lutego uderzyć, poparłem projekt.
Teraz trzeba było wytypować ciek. Nie za wolny, nie za trudny, raczej coś, czym jeszcze nie płynęliśmy i bez budowli hydrotechnicznych, przed którymi na rzece długo utrzymuje się lód, bo woda stoi. Od mapy do mapy i okazało się, że te wszystkie, nienajłatwiejsze przecież warunki, spełnia odcinek Wdy z Wdeckiego Młyna do Tlenia – jak się okazało, 48 kilometrów – w sam raz na dwa dni zimowego wiosłowania.
Umówiliśmy się w Tleniu wieczorem w piątek 26.02. Jakieś 40 km przed Tleniem zadzwoniłem do Macieja, a Maciej mówi mi przez telefon, że z pływania raczej nici, bo pełno śniegu i lód na brzegu. Kiepsko. Dojechałem na miejsce i potwierdziłem wersję kolegi. Cholerny biegun zimna! Wszędzie zero śniegu ale jak mamy płynąć to nagle tadaaam! I jest.
Ustaliliśmy, że skoro już jesteśmy, to może przemieścimy się na start zgodnie z planem zostawiwszy jedno auto na mecie, rozbijemy obóz bazowy, prześpimy się, a ranek przyniesie dobrą radę.
Po niespełna godzinie drogi byliśmy na miejscu. Droga przez las, szutrowa, a właściwie śniegowo-błotna ale sforsowaliśmy. Przed nami rozpościerał się widok na pole biwakowe przytulone do elektrowni wodnej. Całe w głębokim śniegu. Jak tu rozbić namiot?!
Na szczęście znaleźliśmy parę łat trawy, akurat na dwa namioty, a trzecia na ognisko (na szczęście zapobiegliwie drewno wziąłem z domu).
No i pięknie. Posiedzieliśmy przy ogniu do 02.00 w nocy rozmawiając o poważnych sprawach, napiliśmy się wina i poszliśmy spać. Rano obudziło nas słoneczko. Dzień był piękny i na dodatek okazało się, że oblodzenie brzegów jest znośne i da się płynąć nie ryzykując za mocno życiem.
Wda okazała się dość szeroka, prawie bez przeszkód, łatwa do płynięcia, z dość żwawym nurtem. Pięknie meandrująca. Przed Błędnem spodziewaliśmy się miejscowej atrakcji: Krzywego Koła. Rzeka meandrując tworzy pętlę o długości niespełna kilometra, a najwęższym miejscu odległość od brzegów wynosi zaledwie kilkadziesiąt metrów. Było zabawnie, bo zasugerowany odległością wyczytaną z jakiegoś przewodnika za Krzywe Koło wziąłem bardzo podobną pętlę, ale o 2 km za wcześnie. Tak więc, właściwie są dwa Krzywe Koła ale nie mówcie nikomu.
Zaraz za mostem w Błędnie po prawej stronie jest pole biwakowe na którym NIE NOCUJEMY. Kiepskie wyjście i za blisko drogi. Kolejne jest ok 500 metrów dalej, również po prawej. Tam się można zatrzymać. Jest zaciszniej, są wiaty (już trochę sfatygowane). Spotkaliśmy tam miłe małżeństwo z pieskiem wabiącym się Kobi (nie mylić z „Covid”), który próbował nas zeżreć ale mu się nie udało.
Mokre drewno stawiało nam opór ale w końcu ognisko dobrze się rozpaliło i mogliśmy upiec wołowe befsztyki serwowane przez Macieja oraz wieprzowe kiełbaski na wyrost nazwane kabanosami dostarczone przeze mnie. Posiłek można było przyrządzić dzięki grillowi podarowanemu przez Młodka. Było smacznie i miło.
A księżyc świecił, jak dziki, bo była pełnia.
Zarwana poprzednia noc sprawiła, że jakoś po 21.00 położyliśmy się spać.
W niedzielę nie było już tak ładnej pogody ale nie padało i było na plusie. Zawsze coś. Wodę filtrowaliśmy nowymi filtrami (pozdrowienia dla Mata), i po wypiciu kawy, zjedzeniu śniadania, czas było ruszyć dalej.
a tak wygląda spakowany kajak (zdjęcie poglądowe na prośbę Strażaka):
No i się wypogodziło.
Mniej więcej po przepłynięciu 2/3 trasy rozpoczęły się fajne bystrza, które dostarczyły rozrywki szczególnie, że były kompletnie bezpieczne. W końcu Wda się zaczęła wypłycać i rozszerzać, choć na szczęście nie napotkaliśmy mielizn, i zaraz potem dopłynęliśmy do mety w Tleniu.
Na szczęście lodu już prawie nie było.
. Jeszcze raz dzięki za świetną relację
