Lędyczek – Jastrowie – Krępsko – Piła
19-21 listopada 2021
67 km
Najpierw mi chodziła po głowie Noteć. A potem Odra. A skończyło się na Gwdzie. I bardzo dobrze.
Liczba zadeklarowanych uczestników fluktuowała, by ostatecznie wynieść 3.
Szczerze żałuję, że nie wszystkim udało się dotrzeć.
Tymczasem Paweł i ja dotarliśmy do Krępska wieczorem w czwartek. Mżyło. Namioty rozbiliśmy więc pod wiatą, z tą różnicą, że Paweł na stole, a ja wprost przeciwnie. Mimo to zawzięliśmy się, i wieczór spędziliśmy przy ognisku. Zwłaszcza, że prawie nie padało
Na transport z właścicielem pola namiotowego i wypożyczalni w Krępsku – Grzesiem – byliśmy umówieni na 9.30 ale trochę się opóźniło, choć Piotr naprawdę robił wszystko, by się sprężyć. Ale nie mogło być inaczej – względy osobiste sprawiły, że dojechał dopiero rano i to nas deko spowolniło.
W końcu załadowaliśmy kajaki na przyczepę, a zawiozła nas na start urocza córka Grzesia kojarząca mi się z Anusią Borzobohatą (okazuje się, że to jednak Jagienka z Krzyżaków
). Nie tylko z powodu orzechów, jeśli wiecie o czym mówię. Wystartowaliśmy z Lędyczka (tam zakończyliśmy spływ Gwdą w grudniu, rok wcześniej) dopiero po 11.00. Mżyło, padało, a potem już nie.
Najgorsza, podwójna i długa przenioska – Podgaje.
Kolejna w Jastrowiu nie zrobiła na nas już wrażenia. Gwda płynęła sobie powoli albo stała, bo była rozlewiskiem kolejnego zbiornika zaporowego, wiatr wiał dość mocno ale na szczęście dało się płynąć.
Po przeniesieniu kajaków przez zaporę Jastrowie zdaliśmy sobie sprawę, że daleko już nie popłyniemy, bo się robi ciemno. Tak więc, wkrótce po przepłynięciu pod drogą wojewódzką i wysadzonym w czasie wojny mostem kolejowym (robi niesamowite wrażenie) znaleźliśmy miejsce na nocleg.
A dodam, że cicho jeszcze liczyłem, że dołączy do nas Darek ale okazało się (właśnie wtedy doczytałem wiadomość), że niestety obowiązki służbowe nie pozwolą mu do nas dojechać.
Rozbiliśmy się, zagospodarowali, zjedli różne frykasy, napili się wina grzanego (drugiej tury, po pierwsza na skutek nieoczekiwanych wypadków znalazła się w glebie) i biesiadowali do późna.
W nocy wiało. Bardzo wiało. Bardzo. Wiało. Na szczęście nic nam się nie stało. Momentami przyświecał księżyc w pełni, a drzewa nieopodal tańczyły niczym zboże.
Rano zrobiło się nawet słonecznie. Ruszyliśmy w dalszą część wyprawy.
Po przeniosce w Ptuszy i Tarnówce rzeka odzyskała wigor. Napotkaliśmy kilkanaście odcinków kamieni i bystrz. Było co robić, manewry i zmaganie się z przeszkodami to była niezła rozrywka. I tak trzasnęliśmy 26 km i dopłynęliśmy do Krępska, gdzie zatrzymaliśmy się, jak się łatwo domyślić, u Grzesia. I znów – ognisko – biesiada. Pogoda w nocy się niestety ustabilizowała na gorszą – mżawka, przetykana deszczem, zimniej niż w sobotę.
I tym razem dwie przenioski: Dobrzyca i Koszyce – ta druga, to już właściwie Piła. Właśnie w Koszycach złapała nas regularna ulewa. Na szczęście krótka. Potem się nawet wypogodziło. Z ciekawością przepłynęliśmy przez Piłę – nawet ładnie ale brzegi równo wybetonowane – to prawdopodobnie spuścizna po socjaliźmie. Pod rugim mostem kolejowym – niespodzianka: groźnie wyglądający próg, który postanawiamy spłynąć boczkiem (lewym), bo tam najmniejszy nurt. Odbyło się to z małymi komplikacjami ale bez strat.
Zaraz potem dotarliśmy w okolicę, którą na mapie wcześniej wypatrzył Strażak i zaproponował, żeby zrobić tu metę spływu. Więc tak zrobiliśmy.
, dziękuję Miandas za ten rys podsumowania ...choć zdecydowanie bardziej doceniam świetne towarzystwo i klimat panujący na tej wodnej wycieczce. Ty i Paweł jesteście kompanami z którymi zawsze chętnie popłynę 
, kilka fotek też się znajdzie
, miesiąc, może kilka dni wcześniej, Miandas rzucił temat spływu listopadowego w tym właśnie terminie. Chęci są zawsze, gorzej z możliwościami które jak zapewne wiecie, lubią się wykrzaczyć na ostatniej prostej. Praca zmianowa, najmłodsza latorośl w 3-ej klasie podstawówki ...dobra, deklaracja i postanowienie że zepnę poślady co by ten spływ nie uciekł obok nosa...
...na miejscu przed 11-ą, rozładunek i po ok 20 minutach jesteśmy na wodzie w trzech różnych sztywniakach, z trzema różnymi wiośliskami, za to w identycznych, suchych portkach od Peak-a 
i wytrzymały . Pierwszy dzień biorąc pod uwagę późną porę startu to i tak 21km, ok 16-ej lukamy za obozowiskiem. Jakieś 500m za stalowym, wysadzonym mostem przy drodze krajowej 189, na lewy brzegu organizujemy miejsce na biwak. Miałem chwilę przerwy w dyganiu sztywniakiem więc jestem bardzo miło nastawiony na kolejne dni. Gumotex-y są w wielu momentach świetne, ale na Gwdę warto wziąć polietylena. Sprawne postawienie "wigwamów", ogarnięcie paliwa na kilka godzin ogniskowania i jedziemy z integracją kulinarno-degustacyjną. Paweł - dziękujemy !!!