Tym razem bez kręcenia czy zdjęć. Pełne skupienie na bezpiecznej nawigacji. Pierwszą godzinę jestem spięty jak klamerka. Czemu?? Wszystko jest inaczej. Niby z Bosmanem pływam 3 lata, zawsze po wodzie stojącej, na krótko. Czy się sprawdzi, czy damy radę spędzić te kilka godzin w łodzi i czy zaśnie na biwaku? Z Darzbogiem (łódź) nie pierwszy raz płyniemy po rzece. Czy jest dobrze wyważony, czy da radę utrzymać podskoki Bosmana? Odrę też znam. To trzecie przejście na tym odcinku. Ale to zupełnie inna rzeka. Dziś jest kilka centymetrów poniżej stanu alarmowego. Jest dużo bardziej niedostępna. Prawie wszystkie miejsca gdzie można się zatrzymać są niedostępne. Ostrogi, plaże, odsypiska głęboko pod wodą. Nie jest bezpieczna. Wysoka woda zachłannie zbiera wszystko. Nie tylko pospolite śmieci czy wielkie kłody, również trucizny porzucone beztrosko nad brzegiem. Zbiera też śmiertelne żniwo zwierząt które mieszkały na zalanych terasach. Dlatego woda też nie jest bezpieczna biologicznie i chemicznie. Nie mniej ruszamy spod stóp zamku, azylu dla niepoprawnej miłości. Tak. Siedlisko miało być miejscem zsyłki dla nieposłusznych małżonków a było ich malutkim rajem. Ile w tym prawdy? Nie ważne, liczy się tylko to że w tej formie trwa ich legenda zamknięta w rozpadających się murach zamczyska i niedawno odnowionych ogrodach. Kilka ruchów i jesteśmy w nurcie. Wiatr 3-4B nieco utrudnia ale nie ma się co siłować. Starczy zdać się na potęgę rzeki. Ruch za ruchem, tabliczki kilometrażowe zaczynają odliczać naszą podróż. Napięcie nie ustępuje. Dostrzegam tipi i pomost. Stara Wieś, prawie przedmieścia Nowej Soli. Przybywa wędkarzy. Jeszcze chwila i most za nim miasto, stocznia, port i przystań kluby kajakowego. Decyduje płynąć dalej. Powinniśmy dać radę. Za portem wychyla się barka. Przy takiej wodzie żegluga jest wstrzymana. Ta czeka pewnie na wejście do stoczni. Nie mniej mijam ostrożnie by nie ryzykować wciągnięcia. Nerwy nieco odpuszczają. Jakby rzeka otoczyła nas swą opieką. Gadamy o sylabach, hipopotamach itp. Mijamy ujście Czarnej Strugi, Krzyckiego Rowu, dwa rozlewiska. Most w Stanach, jeszcze jakaś godzinka drogi. Czy to zła wróżba? Na brzegu siedzi wędkarz w stroju pszczelarza. Rzeka zwęża się, ostro skręca ku zachodowi. Jeszcze jedno zakole i będziemy wchodzić w odnogę. Dziwna sprawa. Szum. Na drodze wodnej nie ma przecież bystrzy. Ale szum narasta. Widzę źródło szumu. Wejście znajduje się tuż za zakrętem. Pędząca woda przechyla się w zakolu o kilkanaście centymetrów, to wystarcza by bystro się przelewała przez groblę. Stojąc widzę jak przelewająca woda tworzy silny prąd w wejściu. Być może będzie za silny i zepchnie nas ponownie w nurt. Wypatruje najszerszy język na grobli i tam spływamy. Wiosłem zahaczam o jakiś fragment grobli ale jesteśmy w odnodze i kierujemy się na przystań. Na dziś koniec drogi. Urzędujemy na pomoście. Wiatr trzyma krwiopijców na dystans. Co jakiś czas z wody wyskakuje forfiter. Przypadkowy wędkarz wycenia go na 7kg. Zupka, kanapeczka ale trzeba zająć się obozowiskiem. Przy każdym kroku zarośla wznoszą się szarą chmurą. Stawiam namiot, próbuję rozpalić ogień żeby coś podpiec. W oczach cały czas kilkanaście sztuk komarów. Opadająca woda pozostawia płytkie mokradła. Raj dla komarów. Tylu nigdy nie widziałem. Horror przychodzi gdy wiatr ustaje. Bosman z grymasem woła „a sio” czyli jest grubo. Zbawieniem jest namiot i spiralka. Przez moment wsłuchuje się czy pada. Nie, tyko owady obijają się o tropik. Spiralka zmienia deszcz w martwy grad. Do rana będzie z milion ofiar. Udaj mi się na chwilę wyrwać i opiec kiełbaski. Jedna zostaje przy burcie namiotu na potem. Oddzieleni od prześladowców wijemy sobie gniazdko. Jakiś „pikuś” szarpie za tropik tuż przy kiełbasce. Pewnie przyjechał z parką w golfie. Uderzam ręką żeby odstraszyć. Słyszę jak kroczy w stronę wejścia. Tia, szpiczaste uszy, ruda kita, natura uparcie próbuje się do nas dobrać. Jak nie komar to lis. Mokra szmatka musi wystarczyć za całą łazienkę. Brak odwagi by na zewnątrz brać pranie z namaczaniem. O dziwo Bosman zasypia regulaminowo, o zachodzie. Świat jakby na chwilę zamilkł, jedno co słychać to bzyk. Mnie też oczy się kleją. Do huru dołączają się żaby, pohukiwanie i inne dźwięki nocy. Nasza kołysanka.
- Skan 9.jpeg (277.01 KiB) Przejrzano 696 razy
- Skan 10.jpeg (263.82 KiB) Przejrzano 696 razy
