Tak było i tym razem. Korzystając z wolnego weekendu i pomocy znajomego Pana Grzegorza z firmy kajakowej w Krępsku, wybraliśmy się na końcówkę Gwdy i Noteć.
Najpierw nocleg na polu biwakowym należącym do firmy Pana Grzegorza. Wieczorem oczywiście wspólne ognisko, żarcie i co tam jeszcze. Musieliśmy jedynie odczekać, aż skończy się jeden komercyjny spływ (z czym był problem, bo część uczestników tak mocno zabalowała naRurzycy, że dopłynęli ciemną nocą ale za to pijani, bez latarek i czynnych telefonów. Drugim czynnikiem ograniczającym był leniwie siąpiący deszczyk ale i on się skończył. Można było siedzieć i siedzieć.
A rano trzeba wstać. Pan Grzegorz zawiózł nas do Piły, wysadził pod mostem obwodnicy i tam wystartowaliśmy.
Cóż powiedzieć o Gwdzie? Płynęło się spokojnie, leniwie i bez przeszkód. Jedyna – jaz MEW Byszki, po 14 km, krótka i dość wygodna przenioska prawym brzegiem. I kolejne 7 km miłego pływania.
Miejscowość Ujście widać z kajaka na grubo przed rzeczywistym dopłynięciem. Wydaje się, że to już, że tuż tuż, a tu kicha. W końcu i ujście – po prawej, oddzielony larsenem, kanał. Przepływamy pod remontowanym mostem i jesteśmy na Noteci.
Do samego końca zastanawialiśmy się, czy płynąć w lewo (pod prąd), czy w prawo (do połączenia z Wartą).
W lewo leniwa Noteć – leniwa, bo nie płynie. W prawo – śluzy.
W końcu zdecydowaliśmy się na odwiedziny w marinie w Ujściu. I dobrze, zjedliśmy pyszną grochówkę. I… nie chcę wiedzieć, co w niej było. Przy okazji dowiedzieliśmy się, że płynięcie przez śluzy może być deko kłopotliwe, bo… są czynne tylko do 16.00, w dni powszednie. Niech żyje turystyka!
Pozostał kierunek w lewo, czyli na wchód, czyli pod prąd.
Cóż powiedzieć, bezkresne mokradła, podmokłe łąki, trzciny i chylące się do upadku znaki kilometrażu.
Okazało się, że jest ogromny problem ze znalezieniem miejsca na nocleg. Wszystko albo w wodzie, albo nie można się wydostać, albo jedno i drugie. Po zweryfikowaniu kolejnego miejsca, decydujemy się wysłuchać rady Mateusza – wpływamy w kanał odwadniający.
Po przepłynięciu ok 500 metrów znajdujemy w miarę suche miejsce, z dostępem do drewna. To znaczy z jednej strony rowu było miejsce na biwak, z drugiej – drewno. Piotr i Mateusz wylądowali na brzegu „drewnianym” i przerzucili paliwo na właściwą stronę.
I nastał miły wieczór. Ciekawa sprawa. Było słychać jakieś odgłosy cywilizacji ale jak okiem sięgnąć – żadnych zabudowań. Dawało to wrażenie halucynacji, zwidów, choć – kiedy to zauważyłem – jeszcze byłem kompletnie trzeźwy.
Rano czelendż – z różnych wód już filtrowałem wodę do posiłków ale z rowu jeszcze nie. Pozwoliłem jej nieco dłużej się odstać. I gotowałem ją po przefiltrowaniu nieco dłużej. Cóż… Nawet po tych zabiegach miała lekko brązowy odcień i mułowaty posmak. Ale się nie pochorowałem. Chłopcy – postępujący podobnie – także uniknęli wizyty w poradni chorób zakaźnych i pasożytniczych.
Żartów z użyciem słowa „rów” nie przytoczę, bo może to będą dzieci czytać…
I znów na wodę. Na wysokości Miasteczka Krajeńskiego na prawym brzegu rodzaj przystani. Miejsce to sprawia wrażenie siedziby jakiegoś plemienia z filmu mad max – złomy samochodów, dziwne konstrukcje, bałagan i żywego ducha. Ale przynajmniej miejsce na wyjście na brzeg – wcześniej się nie dało. Kolejne wyjście 8 km dalej, w Białośliwiu – na prawym brzegu, za mostem. W miejscu, gdzie kiedyś, prawdopodobnie za pieniądze europejskie, był pomost, slip i jakaś infrastruktura, obecnie znajduje się błoto. Piotrek o mały włos nie łamie w nim kości – jest naprawdę ślisko, brudno i nieprzyjemnie.
I znów pustkowie, trzcina i nic się nie dzieje – po 2 godzinach i 8 kilometrach (tak, średnio płyniemy pod prąd 4km/godz) dopływamy do planowanego celu – śluzy w Krostkowie. Śluza jest nieczynna, nie ma też wygodnego wyjścia z wody, ani możliwości przeciągnięcia kajaków. Ciągniemy je łąką, na koniec przerzucamy przez rów. W tym czasie rzuca się na nas armia wygłodniałych komarów.
Dzwonimy po Pana Grzegorza – oczywiście mylą mi się brzegi: mówię mu że będziemy na prawym ale zapominam, że prawy, to on jest, bo płyniemy pod prąd. Prawidłowo powinienem powiedzieć LEWY. Na szczęście Pan Grzegorz dociera na właściwy brzeg. W oczekiwaniu na niego zaprzyjaźniamy się z okolicznym kundelkiem. Wraz z Mateuszem wyciągam mu dwa kleszcze.
No i tyle tego. Dwa dni na wodzie: 34 km pierwszego i 26 km drugiego dnia. Ale Noteci mam dosyć.
A w wyprawie uczestniczyli: Tymek, Piotrek, Mateusz i ja
. Fajnie było spotkać kilku kumpli, dokończyć Gwdę i przekonać się, jakie bywają odcinki tzw Wielkiej Pętli Wlkp - ten nasz był taki se ....
hehe 
) , ale może ktoś inny ( Tymek nieczęsto ale tym razem i owszem 
rozpalić i przespać się w namiotach a nie w kajaku 
niestety .
.