31,5 km
Młyn Rojek – Rzepin – Maczków
Pływanie zimą kajakiem ma swoje plusy. Oprócz poczucia, że rzeka jest tylko dla takich wariatów, jak my, oprócz unikatowych widoków i niebanalnej atmosfery, niewątpliwe znaczenie ma również zahartowanie. No oczywiście hart ducha i takie sprawy ale przede wszystkim – tak, żeby nie mieć śmiertelnego zapalenia płuc, ciężkiego kataru, czy innego zapalenia wnętrza organizmu.
Pod tym względem pogoda w czasie zimowych spływów działa prawie zawsze na naszą korzyść. Tym razem miał przechodzić front atmosferyczny Xerkses z opadami deszczu ze śniegiem, porywami wiatru do 40km na godzinę i spadkami poniżej zera, szczególnie w nocy. Normalka, można powiedzieć…
Cóż. Nie umiem sobie racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego zgodziłem się na propozycję Macieja, by popłynąć Ilanką, i to jeszcze w czasie aury, której prognozy nie pozostawiały złudzeń. Gdybym miał tę wiedzę, którą zyskałem na samym spływie, prawdopodobnie bym spasował. Z drugiej strony… było zachwycająco, wyjątkowo, czarująco i dostaliśmy pierońsko duży wycisk, więc teraz w mieszanym towarzystwie można robić za herosa i supermana snując ponure opowieści o walce z żywiołem.
Sprawa w ogóle była tajemnicza. Oprócz ogólnikowych wiadomości dostępnych na komercyjnych stronach firm kajakowych, właściwie nie można było znaleźć żadnego ludzkiego opisu. Kiedy rozpuściłem wici po facebooku, informacje zwrotne były zdawkowe ale niepokojące. Że grząsko i bagniście. Że zwałki. Śledzenie trasy na mapach google też nic nie dało, bo rzeka w lesie albo innych chaszczach. Udało się ustalić, że prawdopodobnie jest 5 przeniosek stałych.
No ale słowo się w końcu rzekło, Maciej ze swoim dostawczakiem u płota i nie było wyjścia.
W piątek wieczorem udałem się więc z kolegą do miejsca startu. Tamże, okazało się, że trzeba będzie dość spory odcinek przenieść dobytek z samochodu, bo miejsce na rozbicie bazy było jakieś 100-200 metrów od drogi. Za to przynajmniej było gdzie zostawić auto – po drugiej stronie mostu stary młyn i nowy właściciel, który nie robił problemów.
Wieczór spędziliśmy miło zwłaszcza, że grzał nas ogień, nie brakowało wina, mięsiwa i prawie nie padało. Kiedy w końcu położyliśmy się spać, do snu ukołysał nas deszcz, który w końcu postanowił wypełnić obietnicę daną w prognozie pogody.
Zaplanowaliśmy (grunt, to trzymać się planu), że nie będziemy się zrywać nad ranem. Stąd śniadanie i przygotowania sprawiły, że na wodzie byliśmy o 10.00 . Rzeka zawalona zwałkami. Wkrótce okazuje się jednak, że szlak jest nieco przetarty – widać, że ktoś kiedyś tędy puszczał spływy komercyjne.
Przez cały czas siąpi – a to deszcz, a to deszcz ze śniegiem, a to śnieg. Raz mocniej, raz słabiej. I wieje. W takich oto warunkach opuszczamy leśny odcinek i na sporo kilometrów, praktycznie do Starościna i dalej do Rzepina, płyniemy odkrytym terenem, przez bagna. Po drodze strzałka/ kierunkowskaz – stare grodzisko (zostało jakby wzgórze z wgłębieniem w środku). Postanawiamy wykorzystać ten moment na chwilę przerwy i rozruszanie oraz rozgrzanie kości i wybieramy się na krótki spacer.
Do Starościna jest 8 km. Kolejno, do Rzepina następne 7 km. W Rzepinie czeka nas przykra niespodzianka. Rzeka kończy się jazem nieczynnego młynu miejskiego. Płynąć jazem jest niebezpiecznie. Trudny brzeg i barierki bardzo utrudniają wyciągnięcie kajaków. Dalej ulica. A dalej… Nie ma jak dojść z powrotem do rzeki! Wszędzie parkan, siatka lub inny mur. Na nasze szczęście jedna z furtek po lewej stronie młyna okazuje się być otwarta i tamtędy przenosimy sprzęt. Całość operacji zajmuje nam blisko godzinę. Jesteśmy źli i zmarznięci. Postanawiamy rozbić się na pierwszym akceptowalnym miejscu.
Na szczęście dla nas, zaraz po opuszczeniu miejskiego odcinka rzeki/ kanału młyńskiego (śmieci, śmieci, śmieci), za mostem kolejowym ale jeszcze przed autostradą, udaje nam się znaleźć idealne miejsce – do brzegu dochodzi skarpa z równym grzbietem, na którym można się rozbić.
Grzane piwo, wino i stawiamy obóz. Zmęczeni i niedogrzani (nasze piękne ognisko w końcu, trochę z naszej winy, przygasa) ale najedzeni (steki) i napojeni – zasypiamy o 21.30.
W niedzielę rano otacza nas bajkowy widok – całą noc padał śnieg i krajobraz zmienił się nie do poznania. Śnieg! W końcu jesteśmy na zimowym spływie!
Po zejściu na wodę od razu hardkor. Zwałki zaczynają się prawie od razu. Dopływamy do autostrady A2. Fajne bystrze. Maciej płynie pierwszy. Nagle… Patrzę, że chłopak w biegu wysiada z kajaka! Coś do mnie krzyczy! No na taki zwrot akcji nie byłem przygotowany! Nie wiem, o co mu dokładnie chodzi ale posłusznie również wyskakuję z łódki. Łapię rozpędzony kajak. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z sytuacji. W poprzek rzeki, do wysokości lustra wody rozpięta jest stalowa siatka! Jeszcze chwila i mielibyśmy zniszczone gumowce, a przy odrobinie pecha również i my mogliśmy nieźle ucierpieć. Na pewno napiszę w tej sprawie do dyrekcji autostrady ale nie wiem, czy to coś pomoże. BARDZO UWAŻAJCIE W TYM MIEJSCU. Tip: siatkę da się podciągnąć do góry na tyle, że można przepchnąć kajak i samemu się przecisnąć.
to jest ta siatka:
Potem, aż do Nowego Młynu las, piękna przyroda, sarenki lampiące się na nas z głupim wyrazem twarzy, truchło dzika i zwałki. Pełno zwałek. Przy przeciskaniu się pod jednym z pni Maciej prawie gubi wiosło. W ogóle, to chyba musimy schudnąć, bo ciężko się ściąga kamizelkę asekuracyjną w momencie, gdy połowa kajaka przeszła ci pod pniem, kolana też, a reszta (w tym twój kadłub, głowa i w ogóle) uparcie sterczy jeszcze PRZED przeszkodą.
W Nowym Młynie najpierw w lewo odchodzi kanał do…. czegoś. I tam jest taki jakby próg, który trzeba obnieść prawą stroną. Następnie jest jaz chyba bodajże tartaku (lub MEW), no i to się obnosi lewą stroną, jakieś solidne 200 metrów.
Tu mamy przerwę. Trzeba coś ciepłego zjeść (mamy w termosikach
). Musimy się też zastanowić, co zrobić dalej. Do Maczkowa jest 7 km. Tymczasem jest niedziela, dzień pański, i jest 13.30. Ile możemy robić te 7 km? 2 godziny? 3? Cóż. Na szczęście jesteśmy realistami. Do tej pory średnia prędkość, z uwzględnieniem odcinków bez zwałek, do jakieś 2km/ godzinę. Próbujemy więc liczyć – na 17.00 najpóźniej powinniśmy dotrzeć? Więc jest tak: najpierw 2 km zwałek, mniej więcej wtedy jest fajne i całkiem ostre, kamieniste, spływalne bystrze, potem jeszcze jakiś kilometr zwałek. Potem wpływa się na odkryty teren i… i jest super. Robi się nieco cieplej (na krótko niestety), nie ma przeszkód – bosko. Tak płyniemy – nie wiem – 3? 4? km. Już był w ogródku, już witał się z gąską – jak mawiał poeta. Zostało nam 1-2 km. Zwałki, zwałki, zwałki – co 50 metrów, co 100, co 25. Ostatni odcinek robiliśmy prawie 2 godziny. W końcu ostatnie 300 metrów bez zwałek i Maczków. Ostatni moment, bo słońce zaszło, jest 17.30. Dzwonimy po pana zabezpieczającego logistykę z firmy kajakipliszka.pl z Sądowa. Świetny, kontaktowy, energiczny młody facet. Koledzy korzystali rok temu z usług jego ojca ale niestety w międzyczasie odszedł – syn przejął firmę. Z czystym sumieniem POLECAMY. Ale… to nie koniec przygody. Pan kajakipliszka dowiózł nas do pozostawionego na starcie auta. A TAM… W szybę samochodu wetknięta kartka: „herbata z cytryną i z cukrem – na rozgrzewkę! Pozdrawiamy, gospodarze”. A przed samochodem latarnią z zapaloną świecą, termos i 2 kubki. Prawie się rozpłakałem. Wypiłem 3 porcje. Byłem tak zmęczony i zmarznięty, że wypiłbym chyba jeszcze 3. Ale trzeba było się pakować i wracać. Nie muszę lecieć na Marsa, zdobywać ośmiotysięczników, spływać Amazonki, skoro na rzut kamieniem (no dobra, z procy) mam takie atrakcje. Aż trudno wrócić do rzeczywistości.
Chciałbym jeszcze bardzo, ale to bardzo podziękować Maciejowi. Za pomysł (choć nie wiem, czy go jednak nie skląć). Za towarzystwo. Zawsze mogłem na niego liczyć. Fajnie jest płynąć w takim towarzystwie.
... podziwiam i zazdroszczę lubuskich klimatów których także liznąłem z Maćkiem na Pliszce 
.... 
, jednak opatrzość szczególnej troski jak czytałem czuwała nad Wami, z czegom okrutniem rad 
.
